Od pierwszego kwietnia do dnia pogrzebu Ojca Świętego przeżyliśmy, jak powtarza wielu ludzi, narodowe rekolekcje za sprawą Jana Pawła II. W tych dniach modliliśmy się, jak nigdy dotąd, spontanicznie, z potrzeby serca, całą duszą. Nic nie było od tego ważniejsze.

Mieszkańcy naszej parafii także złożyli maleńką ofiarę w intencji Jana Pawła II. W niedzielę 4 kwietnia wieczorem po koronce do Miłosierdzia Bożego i Mszy Świętej, chwyciwszy się za ręce utworzyliśmy szpaler łączący kościół z bramą cmentarną. Zapaliliśmy lampki, przynieśliśmy kwiaty. Modląc się układaliśmy z świec i kwiatów krzyż dla Jana Pawła II, który jaśniał na naszym cmentarzu całą noc.

Także w kolejne dni żałoby po śmierci naszego ukochanego Ojca Świętego trwaliśmy przy nim. Uczestniczyliśmy w nabożeństwach, modliliśmy się przed portretem Papieża Polaka. Szczególnie uroczyście pamiętali o naszym Wielkim Rodaku uczniowie szkół podstawowych i gimnazjum naszej parafii zwłaszcza, że Jan Paweł II jest Patronem Szkoły Podstawowej w Gołkowicach. Uczniowie modlili się swoimi słowami za Ojca Świętego i dziękowali Bogu za Dar, jakim stał się dla naszej Ojczyzny Karol Wojtyła. Młodzież czuwała przy naszym Ojcu w godzinę Apelu Jasnogórskiego.

Niech słowa modlitw zostaną nie tylko w naszej pamięci, lecz przede wszystkim w naszych sercach.

Ojcze Święty dziękujemy Ci za to, że sam cierpiąc, odwiedzałeś cierpiących, także dzieci i ukazałeś nam cierpienie w promieniach Bożego Miłosierdzia.

Pomóż nam Panie, abyśmy dzięki nauce Jana Pawła II lepiej rozumieli cierpienie własne i innych.

Ojcze Święty, Pielgrzymie Pokoju i Pojednania budowałeś mosty między narodami, religiami i wszystkimi skłóconymi. Uczyłeś, że najpierw trzeba budować pokój w sobie. Bądź dla nas nadzieją, że pokój na świecie zależy od nas.

Módlmy się, by Bóg nauczył nas, w budowaniu pokoju postępować drogami Jana Pawła II.

Janie Pawle Wielki jesteśmy dumni, że możemy Cię nazywać Naszym Rodakiem. Jesteś uosobieniem najcenniejszych wartości naszego narodu. Pokazywałeś nam, jak ważna dla każdego narodu jest historia, sztuka, literatura. Wskazałeś drogę wolności naszemu narodowi i każdemu z nas.

Módlmy się, abyśmy nie zaprzepaścili dzieła Ojca Świętego i na nowo pojęli słowo „patriotyzm”.

Na naszym szkolnym sztandarze widnieją słowa: „Z prawdą, miłością, wiarą w przyszłość”. Prawda Twojego nauczania Ojcze Święty odbija się w słowach „Pozwól się kształtować miłości” i zawierzeniu świata Bożemu Miłosierdziu.

Módlmy się, aby nasze życie było odbiciem prawdy Dobrej Nowiny, i abyśmy uczyli się świadczyć bliźnim miłosierną miłość.

16 października 1978 roku poprosiłeś Ojcze Święty wszystkich rodaków o modlitwę. Ponawiałeś tę prośbę pod koniec życia prosząc o pamięć modlitewną także po śmierci. Chcielibyśmy Ojcze, by każda MszaŚwięta w rocznicę Twojego wyboru na Stolicę Piotrową była dla bas wielkim świętem.

Módlmy się, aby udział w Najświętszej Ofierze Ciała i Krwi Pańskiej był dla nas źródłem dojrzałej wiary i odpowiedzialnej miłości.

Całym swoim życiem Ojcze Święty dążyłeś do budowania jedności. Jedności ras, narodów, religii a przede wszystkim jedności chrześcijan. Szedłeś konsekwentnie drogą dialogu i ekumenizmu pamiętając prośbie Chrystusa skierowanej do uczniów, aby „byli jedno”. Uczyłeś, że fundamentem porozumienia jest wspólna modlitwa i otwarcie na innych.

Módlmy się, żeby w naszym życiu najważniejsze było porozumienie z bliźnim, nie różnice nas dzielące , a życie Papieża Dialogu Jana Pawła II owocowało zbliżeniem wszystkich wyznań chrześcijańskich.

W przeddzień pogrzebu Jana Pawła II zarówno dzieci i młodzież, jak i inni mieszkańcy naszej parafii uczestniczyli we Mszy Świętej odprawionej na ołtarzu papieskim w Starym Sączu, gdzie 16 czerwca 1999 roku Ojciec Święty kanonizował Błogosławioną Kingę. Wszystkie dzieci przyniosły ze sobą serduszka z podziękowaniami, prośbami i modlitwami dla Papieża i w Jego intencji.

8 kwietnia nasza parafia pożegnała Największego Człowieka naszych czasów Mszą Świętą. Chcieliśmy okazać swą wdzięczność Bogu za Jana Pawła II. Winston Churchil po „Bitwie o Anglię” wygranej w dużej mierze dzięki odwadze polskich lotników, powiedział, że jeszcze nigdy tak wielu, nie zawdzięczało tak wiele, tak niewielu. A gdybyśmy sparafrazowali to zdanie, moglibyśmy powiedzieć o Naszym Papieżu, że jeszcze nigdy tak wielu, nie zawdzięczało tak wiele jednemu Człowiekowi. I my Polacy, i cały świat powinniśmy za to dziękować. Bo, jak ktoś przypomniał w rozmowie telewizyjnej, Papież powiedział, gdy otrzymałeś łaskę, nie pytaj, gdy stracisz, dlaczego ją straciłeś, lecz dziękuj za to, że ją otrzymałeś.

I cóż w tym dziwnego, że w tym czasie Rzym mówił po polsku? Cóż w tym dziwnego, że gięły się kolana możnych tego świata? Ziemia żegnała na wieczny spoczynek swego Wielkiego Syna, Giganta wiary, modlitwy, cierpienia i bezwarunkowego zawierzenia. Odszedł, lecz pozostał. Wieczne miasto zatrzymało na zawsze Papieża Polaka. Nie wyjdzie już do swojego okna, ale jest i naucza. My Polacy mamy nadal gdzie pielgrzymować.

Cóż najbardziej boli po stracie ukochanej osoby? To strach, że nie będziemy umieli bez niej żyć. Ale On wciąż uczy nas jak żyć. I musimy wziąć (jak powiedział któryś z zaproszonych gości w telewizji) odrobinkę, iskierkę tej wiary, nadziei i miłości, jaką posiadał Nasz Papież, i iść z nią dalej. I może, jeśli wszyscy weźmiemy troszeczkę, to wypełnimy tę pustkę, którą zostawił po sobie największy i najskromniejszy z ludzi, Jan Paweł II. Bo, (to znowu jedna z licznych rozmów telewizyjnych) Ojciec Święty powiedział, że jeśli weźmiemy to, co mamy i zaniesiemy Bogu, to On to rozmnoży, choćby to było nawet nic.

Polska w ciszy w to szczególne Święto, po pogrzebie Ojca Świętego. Bez wszechobecnego hałasu współczesności. Starajmy się w tej ciszy usłyszeć Jego głos, Jego wołanie: „Nie lękajcie się” i mocno zaufać. A On, jak powiedział podczas pogrzebu kardynał Ratzinger, „możemy być pewni, stoi teraz w oknie domu Ojca, patrzy na nas i nam błogosławi”.

Nasz czas też przeminie, ale z Nim skończyła się epoka i tylko ludzie mogą sprawić, by zaczęła się nowa, taka, jak pragnął.